PARAFIA

Parafia pw. Św. Mikołaja w Świebodzicach to parafia rzymskokatolicka, która należała do Archidiecezji Wrocławskiej.
 25 marca 1992 r. zostaje ustanowiona przez Ojca Świętego Jana Pawła II bullą Totus Tuus Poloniae Populus Diecezja Legnicka. Pierwszym biskupem ordynariuszem mianowano ks. bpa Tadeusza Rybaka, biskupem pomocniczym ks. bpa Adama Dyczkowskiego. Do godności Katedry podniesiono kościół parafialny Św. Apostołów Piotra i Pawła w Legnicy. Parafia Św. Mikołaja w Świebodzicach, należąca według nowego podziału do dekanatu świebodzickiego, została tym samym włączona do Kościoła lokalnego Diecezji Legnickiej.
 W dniu 25 marca 2004 r. Ojciec Święty Jan Paweł II - w duchu pasterskiej troski o Kościół, który jest w Polsce - realizując założenia bulli Totus Tuus Poloniae Populus (25.03.1992 r.), ustanowił Diecezję Świdnicką składającą się z 13 dekanatów Archidiecezji Wrocławskiej i 9 dekanatów Diecezji Legnickiej. Stolicą nowej diecezji zostało miasto Świdnica Śląska, jej patronem św. Stanisław, biskup i męczennik, a katedrą kościół Św. Stanisława i Św. Wacława w Świdnicy Śląskiej. Diecezja świdnicka została włączona do Metropolii Wrocławskiej. Parafia Św. Mikołaja w Świebodzicach, należąca do dekanatu świebodzickiego, została powyższą decyzją włączona do Kościoła lokalnego Diecezji Świdnickiej.
 Jej proboszczem jest ks. prałat dr Jan Gargasewicz.

Kościół parafialny przy pl. Kościelnym w Świebodzicach

Widok na wieżę kościoła

***

PARAFIA - "dla Jana Pawła II parafia stanowi przede wszystkim wspólnotę (communitas) i to wspólnotę osobową o bosko-ludzkim charakterze. Wspólnota ta nie jest określana wyłącznie przy pomocy kategorii zewnętrznych, chociażby danych socjologii czy psychologii. Nie jest więc ona jedynie wspólnotą ludzi pełniących pewną liczbę funkcji społecznych. Jest ona zasadniczo rzeczywistością teologiczną, która wspiera się na wspólnocie Kościoła. Jest ona wspólnotą właśnie dlatego, że wszyscy w jakiś sposób stanowią ją (wspólnotę) z samym Chrystusem, będąc ontologiczną wspólnotą Jego uczniów i wyznawców. Dlatego papież wprost stwierdza, że Chrystus jest zawsze żywy w... parafii.

Jednak parafia jako ontologiczna wspólnota budowana "duchowo", niejako "od góry", przez związek z Chrystusem, a przez Niego z Ojcem w Duchu Świętym, ma się również budować "od dołu", poprzez relacje społeczne, stając się w ten sposób bardziej "po ludzku" świadomą wspólnotą życia i działania. Owo ludzkie zakorzenienie katolickiej wspólnoty papież uzasadnia głęboko teologicznie przez odniesienie go do Tajemnicy Wcielenia, które jest wejściem Boga w nasze ludzkie życie i spotkaniem się z nami w konkretnych jego kolejach. Jako będąca w pewnym sensie Kościołem, parafia nazywana jest przez Jana Pawła II wspólnotą wiary, nadziei i miłości (KK 8). To sam Chrystus chciał, uczy dalej papież, aby tak Lud Boży był coraz żywszą obecnością wiary, coraz bardziej wiarygodnym głosicielem nadziei i bardziej skutecznym zaczynem miłości w świecie. Toteż można ją nazwać obok szkoły warsztatem, który ma na celu kształtowanie ducha wyższymi dobrami, które nazywają się łaska Boża i cnoty wiary, nadziei i miłości.

Tak rozumiana parafia jest niewątpliwie żywotnym i promieniującym ośrodkiem życia chrześcijańskiego. Toteż można jej przypisać charakter misyjny i to zarówno ad intra, jak i ad extra. Właśnie na ten zasadniczy wymiar parafii zwraca uwagę papież, gdy podkreśla, że istnieją w niej podstawowe warunki do takich struktur, które czynią z niej instytucję misjonarską w zakresie ewangelizacji i katechezy. Dla Jana Pawła II tu zawiera się zasadnicza wartość i uprzywilejowana rola parafii. Prowadzi ona bowiem duszpasterstwo ukierunkowane ku wszystkim ludziom. Zresztą, parafia musi być dostępna dla wszystkich. Nie ma naprawdę ludzi obcych w chrześcijańskiej rodzinie". Stąd też, zdaniem papieża, należy formować świadomość misyjną, by stała się ona sposobem życia każdej parafii. I w tym znaczeniu parafia jest szkołą apostolstwa.

Nauczanie Jana Pawła II dotyczące parafii najlepiej chyba odzwierciedla się w określeniu, jakie znajduje się w adhortacji apostolskiej Catechesi tradendae. Parafia musi na nowo odnaleźć swoje powołanie, które każe jej być Domem rodzinnym, braterskim i gościnnym, w którym ochrzczeni i bierzmowani uświadamiają sobie, że są Ludem Bożym. Tam w jednej czynności liturgicznej łamie się dla nich obficie chleb zdrowej nauki i chleb eucharystyczny, stamtąd są codziennie posyłani, by pełnili swe apostolskie zadania wszędzie, gdzie kipi życie świata.

Pojęciu parafii jako wspólnoty, jak zauważa J. Huels, odpowiada także nowa definicja PROBOSZCZA, zawarta w kań. 519. Głosi on, że proboszcz wykonuje swoją posługę wobec właściwej mu wspólnoty we współpracy z innymi kapłanami i diakonami przy pomocy świeckich. Nadto liczne kanony Kodeksu czerpią podstawy prawne - do określania aktywnego uczestnictwa diakonów (kan. 517, par 2) i świeckich w administracji, zarządzie ekonomicznym czy też w prowadzeniu duszpasterstwa parafialnego - z idei parafii jako wspólnoty. Podobnie rzecz się ma w odniesieniu do rady duszpasterskiej oraz rady ekonomicznej, a także jej prowadzenia w wypadku braku kapłanów.
Zupełnym "novum" w Kodeksie jest możliwość powierzenia parafii prowadzeniu kolegialnemu przez kilku kapłanów, a także dopuszczenie do współudziału w trosce o pasterzowanie parafią osób nie mających święceń kapłańskich.

Kodeksowa definicja parafii i proboszcza oraz kanony ich dotyczące, zawierają w sobie całe bogactwo dorobku Soboru Watykańskiego II, chociaż wyrażone są w języku prawniczym. Ukazują one naturę parafii jako wspólnoty i to w powiązaniu z Kościołem partykularnym i powszechnym oraz naturę urzędu proboszcza, jako właściwego pasterza parafii, sprawującego pieczę duszpasterską pod władzą biskupa. Także pełne ujęcie znajdują główne funkcje parafii związane z posługą nauczania, uświęcania i pasterzowania."

Źródło:"Bogu i człowiekowi 700-lecie wspólnoty parafialnej Św. Michała Archanioła w Hohenfriedebergu - Dobromierzu" - Ks. Jan Gargasewicz

Krzyż misyjny przy świątyni

Krzyż upamiętniajacy daty Misji św.